Het is een oude wet. Ik was dertien jaar, 1968, Amsterdam was het magisch centrum en ik vond het in de stad een stuk leuker dan op school. Het Leidseplein was de ontmoetingsplek van provo’s en andere activisten en ondanks of misschien juist door mijn jeugdpuistjes en mijn grote verlegenheid vond ik hen een veiliger gezelschap dan mijn leeftijdsgenoten. Geen onbarmhartiger volk dan pubers. ’s Avonds na het avondeten maakte ik mijn moeder regelmatig wijs dat ik bij een klasgenoot huiswerk ging maken terwijl ik op het Leidseplein rondhing, in de buurt van die jongens die beroemd en berucht waren door hun acties van een paar jaar eerder bij het Lieverdje, en daarna veelal actief in de Vietnambeweging.
Het was 10 maart 1968, het begin van wat een revolutionaire zomer zou worden. Hans Tuinman, de bekende ex-provo, stond op de hoek van de Leidsestraat het cartoonblad God, Nederland en Oranje te verkopen, de Charlie Hebo van de zestiger jaren, met tekeningen van onder andere Willem Holtrop. Hans T. vroeg me of ik niet mee wilde helpen met de verkoop. Ik was vereerd en zonder een blik in het blad te werpen, posteerde ik me aan de overkant van de straat. Ik verkocht zowaar een paar blaadjes. Na een kwartier stapten twee politie-agenten uit het nabijgelegen politiebureau. De een liep naar de overkant van de straat, de ander greep mij bij de arm.Lees verder
Recensie NRC: Lofzang op de winkeldochter
‘Ik heb zelden zo vurig, zo geanimeerd, zo verliefd horen vertellen over coupenaden, stiksels, zomen, knoopsgaten, tule, kant, voeringzijde, gerimpelde kragen of blind ingezette ritsen. De voddenkoningin is geen gewone roman. Het is een ontroerende lofzang op de winkeldochter.’
Janet Luis recenseert De Voddenkoningin>
Boektrailer De Voddenkoningin
Nooit meer slapen – NPO radio 1
Ik ben een ochtendmens, maar voor Pieter van der Wielen kwam ik graag in het holst van de nacht naar Hilversum, waar ik met hem in de studio van Nooit meer Slapen een mooi gesprek voerde. Hier terug te luisteren>
Dank aan Toon en Sam
Sommige mensen hebben de mazzel aan de kont hangen. Ik ben zo iemand.
Ik doe het leukste werk wat er bestaat: ik schrijf met groot plezier boeken, ik heb vrienden die mijn versies lezen en me behoeden voor blunders, ik heb een uitgever die mijn boeken wil uitgeven, ik heb een fantastische fotograaf als buurman die auteursfoto’s van me maakt en alsof dat allemaal al niet mooi genoeg is, vond ik dankzij dat vermaledijde Facebook, een oude schoolvriend terug.
Lees verder