Vrijdag 24 december 2010 was de bijlage ‘opinie en debat’, gevuld met lezersbijdragen. Men was gevraagd een stukje te schrijven over het thema: De omwenteling die mijn leven veranderde.
Ik stuurde de tekst in, die werd geplaatst. Voor hen die het NRC niet lezen, volgt hier het verhaal:

Mijn man is behept met een groot aantal onvolprezen eigenschappen. Hij is mijn liefdevolle kok, een goede minnaar, een goede klusjesman en een toegewijde vader van de inmiddels volwassen kinderschaar. Toch zijn er momenten geweest in ons inmiddels dertigjarig samenzijn, dat onze verbintenis danig onder druk heeft gestaan. De grootste crisissen in onze relatie deden zich voor op de snelweg. Mijn man rijdt namelijk niet. Nu is dat een stressverminderende factor, want hoeveel talenten hij ook bezit, autorijden hoort daar niet bij. En ik rijd graag en goed, zowel kleine ritjes als de lange afstanden door Europa.

De consequentie daarvan was dat hij als bijrijder de kaart moest lezen. Mijn held behoort helaas niet tot het type mens die zich, voor we ons in het spitsuur op de Périphérique van Parijs begeven, verdiept in de te volgen route. Pas wanneer een verkeersknooppunt opdoemt en ik paniekerig om aanwijzingen begin te roepen, grijpt hij de kaart en begint naarstig te zoeken naar de mogelijke positie van ons vehikel. En hoe ongeduldiger ik hem een uitspraak tracht te ontfutselen over de route, des te groter zijn twijfel. Traag formulerend geeft hij aan dat hij de beoogde positie nog niet gevonden heeft.

Zo hebben we tijdens onze reizen talloze afslagen gemist, kilometers omgereden en ons regelmatig in het holst van de nacht teruggevonden in desolate gebieden of op unheimische industrieterreinen. In welke situatie we ook terecht kwamen, mijn man trad die altijd met grote blijmoedigheid tegemoet, terwijl ik als controlfreak meestal buiten zinnen van woede was en de ontspannen vakantietrip in snel tempo grimmige trekjes kreeg. Onze kinderen hebben zich dan ook op vroege leeftijd de kunst van het kaartlezen eigen gemaakt, opdat hun vader op de achterbank relaxed een krantje kon lezen en zich met veel enthousiasme aan het fourageren kon wijden.

Tegen de tijd dat de kinderen hun eigen weg gingen en het probleem van het kaartlezen weer akelig actueel dreigde te worden, kwam de Tomtom op de markt.Wat een timing, wat een vreugde! Een rustige mannen-of vrouwenstem naar keuze, die me ruim voor de afslag waarschuwt voor wat komen gaat en dat vriendelijk herhaalt, met zekere stem, op het moment dat de afslag daar is. Weg stress op de snelweg!

En zelfs op de zeldzame momenten dat de Tomtom zich vergist, en we, zojuist vertrokken uit Berlijn, ons in plaats van op de snelweg naar Magdenburg op de route naar Leipzig bevinden, concluderen we nu in grote eensgezindheid dat de Tomtom even de weg kwijt is, omdat we hebben nagelaten de laatste kaart te updaten. Vriendelijk glimlachend laat ik me door de Tomtom terugleiden naar de juiste route, immer geraden aus, terwijl mijn lief een broodje mozzarella met een vleugje pesto-saus voor me klaarmaakt.

De Tomtom is de redder van mijn huwelijk. Dankzij deze revolutionaire uitvinding zullen we de komende jaren per auto heel Europa bestormen. In volle harmonie. En met veel heerlijke versnaperingen onderweg.