…het najaar van 2018 kent op zijn minst één opvallende opleving: die van de Groningse roman. Of nog specifieker: de Groningse gasbelroman. Eind oktober was er Schokland, van Saskia Goldschmidt. Lees verder
Waar Groningers goed in zijn.
Een mengeling van nieuwsgierigheid en solidariteit deed me gisteren in een van de vier bussen stappen die vanuit Groningen naar Den Haag togen om vanaf de publieke tribune het gasdebat mee te maken. Er was koffie, thee en koek, er waren petjes en T-shirts, er waren heel veel schrijnende verhalen en er werd met enige hilariteit verteld hoe de dorpsagent door de Haagse politie gisteren naar een van de organisatoren was gestuurd om te achterhalen wat die Groningers van plan waren. Lees verder
Werktitel: Schokland
Een boek in wording met als werktitel: Schokland.
Plaats: het Hogeland in Groningen.
Wie: de bewoner van een boerderij, (Fokko) een boerin (Trijn) haar dochter (Femke) haar vader.
Wat: de sloop van een boerderij
Hierbij een fragment, naar aanleiding van het tegenhouden van de sloop van een beeldbepalend huis in ’t Zandt, dankzij alerte actievoerders. Hieronder een beschrijving van hoe het anders had kunnen gaan:
De sloopapparatuur staat opgesteld aan de zijkant van de boerderij, als legergeledingen in afwachting van het sein voor de aanval. De grote bek met stalen tanden van de reuzehapper is wijd geopend, een monster dat zijn slachtoffer in het vizier heeft en lekkerbekkend te kwijlen staat tot hij toe mag slaan.
De eeuwenoude kloostermoppen en de zorgvuldig geschilderde dakspanten, het donkergroene duivenbord, de dieprode plavuizen in de keuken met uitgesleten routes waarop jaar na jaar generaties vrouwen heen en weer zijn gesloft, de oude betegelde schouw, de houten vloerdelen die door Fokko gerepareerd en gelakt zijn, de met zorg herstelde groene luiken, de brede vensterbanken waarin hij graag een kussen legde en zo maar wat naar buiten staarde en het stenen bordes waarop eeuwenlang bruiden naar binnen en doden naar buiten zijn gedragen, dat alles staat op het punt kapotgeslagen en weggehapt te worden.Lees verder
De knal van Zeerijp
Alsof een vrachtauto tegen de gevel op knalde, zo dreunde het huisje waarin ik op het Hogeland van Groningen aan een roman werk. Het was de eerste keer dat ik een aardbeving hoorde en voelde sinds ik anderhalf jaar geleden hier neerstreek. Een gebied vol spectaculaire wolkenlucht, een zompige bodem van klei, dorpjes met bakstenen huisjes, monumentale boerderijen op geïsoleerde wierden, en her en der een pompstation waar gas uit de bodem wordt gehaald.
Het is dankzij de gasvelden dat ons land zo welvarend is geworden. Er waren indertijd, in 1963 wel een paar mensen die waarschuwden dat je niet ongestraft de bodem leeg kon halen, maar zij werden honend weggezet als dorpsgekken, als vijanden van de vooruitgang.
Het is misschien wel door de exorbitante welvaart in dit land, dat we, naar mate we rijker werden, ons gevoel voor empathie verloren.
Lees verder