Een mengeling van nieuwsgierigheid en solidariteit deed me gisteren in een van de vier bussen stappen die vanuit Groningen naar Den Haag togen om vanaf de publieke tribune het gasdebat mee te maken. Er was koffie, thee en koek, er waren petjes en T-shirts, er waren heel veel schrijnende verhalen en er werd met enige hilariteit verteld hoe de dorpsagent door de Haagse politie gisteren naar een van de organisatoren was gestuurd om te achterhalen wat die Groningers van plan waren. Op het plein voor de tweede kamer deelde Sandra Beckman ijsjes uit, en de ongeveer tweehonderd Groningers werden door mevrouw Arib welkom geheten en verzocht om iedere emotionele uiting tijdens het debat in te slikken.
Daarna begon het politiek theater, waarin het mededogen met de Groningers over de banken klotste. Men sprak over vertrouwen dat te voet komt en te paard gaat en waarom in vredesnaam de minister op het paard was gesprongen. Er werd geconstateerd, Jan Schaeffer indachtig, dat er in beloftes en in mooie woorden niet te wonen valt. Men had het over het gebrek aan veiligheid en over het eenzijdig verbreken van de zo moeizaam tot stand gekomen afspraken. Terwijl, zo werd er dikwijls gememoreerd, een afspraak toch een afspraak is. Of zou moeten zijn.
Er klonk oprechte woede in de betogen van de woordvoerders van de oppositie, dikwijls zelf bewoners van de geplaagde provincie. In de verstikte stem van een van de afgevaardigden van een coalitiepartij was de onderdrukte weerzin te horen van het verkondigde partijstandpunt waarin het regeringsbeleid verdedigd moest worden.
Er was het eloquente antwoord van de minster, een retorisch talent met gevoel voor humor maar met standpunten die in het hardste beton gegoten zijn, waarin geen scheurtje verscheen, ondanks alle smeekbedes om herziening van zijn besluit. Hij suggereerde dat er slechts nog maar een maandje gewacht hoefde te worden, en dat dat, hoe zuur ook, tot meer veiligheid zou leiden. Alsof er op 1 juli niet alleen een nieuwe advies, en dus nog lang niet nieuwe beleidsplannen zullen liggen. Hij was doof voor de pleidooien om in ieder geval de mensen die te horen hebben gekregen dat ze in onveilige huizen wonen, de keuze te geven om de versterkingsoperatie al dan niet uit te voeren zoals eerder was afgesproken. En er werden talloze moties ingediend.
De bussen vertrokken weer naar Groningen voordat de tweede termijn van het debat helemaal was afgerond, want de Arbowet stond de chauffeur niet toe nog langer te blijven. De meeste Nederlanders worden door wetgeving beschermd. De nieuwe dag was al begonnen toen we uiteindelijk Loppersum weer binnenreden.
Voor sommige mensen was het de zoveelste gang naar Den Haag geweest. Nooit keerde men terug met een tastbaar resultaat.
Ik vermoed dat de politie van Den Haag bij de lokale agent informeerde wat de Groningers van plan waren, omdat ze zich in het barre westen niet konden voorstellen, dat de Groningers na al die jaren in de wachtkamer van het bestaan te hebben verkeerd, alweer alleen maar zouden komen om rustig te luisteren. Door de voorzitter van de Tweede Kamer gemaand iedere emotie in te slikken, omdat die geen rol mogen spelen in het huis van de democratie. Emoties inslikken. Als de Groningers ergens goed in zijn, dan is het dat.
Reageren