Ook ik was een puber die de grenzen opzocht. Dertien jaar was ik, toen ik voor het eerst een halve nacht in een politiecel doorbracht.
Op een avond hing ik rond op het Leidseplein, tussen de provo’s, kunstenaars en dienstweigeraars uit Amerika. Het was op het hoogtepunt van de Vietnamoorlog. Mijn ouders dachten dat ik huiswerk maakte bij een vriendinnetje.
Hans Tuinman, indertijd een bekende provo, stelde me voor om hem te helpen zijn krantjes te verkopen. Dat vond ik heel stoer.
Wat ik niet wist, was dat er in dat krantje een spotprent stond, met de tekst: Johnson moordenaar!
Ik stond nog geen tien minuten of Hans en ik werden bij de arm gegrepen door agenten die uit het nabijgelegen politiebureau op het plein waren gekomen. De tekst in het krantje was belediging van een bevriend staatshoofd, en dat was verboden.
‘Dertien jaar!’ riep de bureauagent uit, die mij verhoorde. ‘Mijn dochter van dertien speelt nog met poppen.’
Toch was dat kennelijk geen reden mijn ouders te bellen. Ik werd in een cel gezet, apart van Hans, en er werd niet meer naar mij omgekeken.
Pas om drie uur ‘s nachts ging de celdeur open en stond mijn vader voor me. Hologig, ziek van ongerustheid. Mijn ouders waren ervan overtuigd geweest dat ik gekidnapt was of verongelukt.
De agent van de poppendochter zei tegen mijn vader dat hij hen niet gebeld had omdat ik zou hebben gezegd dat ik zestien jaar oud was. Tegenspreken durfde ik hem niet, maar vanaf dat moment wist ik dat leugenaars in alle geledingen van de samenleving te vinden zijn.Lees verder

Zes pond en een ons. En nog een grammetje of tachtig.
Lengte onbekend. Er wordt tegenwoordig niet meer gemeten.
Haar geboorte is, zoals elke geboorte, een meedogenloos wonder.
De wereld is voorgoed veranderd.
De zoon is vader.
De schoondochter moeder.
De dochter tante.
De geliefde opa.
En dus ben ik oma.
Zes pond en een ons.
En de hele wereld is veranderd.

Een maand geleden was ze nog een trappelende belofte.
Nu is het moeilijk voor te stellen dat ze er niet zou zijn.
Haar bestaan verplicht tot hoop voor de wereld.
En vergroot de wens hier nog een tijd te blijven.
Zo’n klein kruimeltje kietelt de nieuwsgierigheid.
Welkom op de wereld: Josephine Emmie Vie Goldschmidt.

Handenfilmpje gemaakt door Zon van Noordwijk