Saskia Goldschmidt

schrijver

Recensie Schokland in Dagblad van het Noorden

Reageren

In deze recensie bespreekt Joep van Ruiten van Dagblad van het Noorden drie gasbevingsboeken. Over Schokland:

Bedreven verteller

Om Schokland te kunnen schrijven, ging Saskia Goldschmidt op het Groninger platteland wonen, werkte ze mee op een melkveehouderij en sprak ze bewoners van het door bevingen beschadigde gebied. Die inspanning heeft zich uitbetaald in een lijvige roman waarin met veel inlevingsvermogen inzichtelijk wordt gemaakt hoe de bevingen een agrarisch bedrijf op de kop zetten en het leven verandert van de mensen die dat bedrijf draaiende proberen te houden.Lees verder

Dagboek van een landschap, nr. 245: Lenteperikelen

Een buizerd met donkere kop en wit onderkleed zit met zijn rug naar me toe op een baggerberg. Hij richt zijn donkere kop  westwaarts. Daar, zo’n tien meter verder zit op een paaltje een tweede buizerd, het bruine verenkleed is op de schouders wit gespikkeld, een witte bef, een burgemeestersketting van dezelfde kleur en een witte buik. Misschien is het een vrouwtje, ze verorbert een prooi. Met haar gele snavel trekt ze een nekje of een pootje aan gort. Zeven kraaien observeren haar vanaf het veld. Af en toe vliegt er eentje op en cirkelt intimiderend dicht rondom haar, tot drie keer toe doet een kraai een uitval en pikt haar in de rug. Altijd van achteren. De laatste keer wankelt ze even, lijkt haar evenwicht te verliezen maar herstelt zich. Na elke aanval heft ze de kop, kijkt om zich heen, maakt zich breed door haar veren op te zetten, blijft zo een tijdje zitten, voordat ze het kennelijk veilig genoeg acht om verder te gaan met haar hapje. Rustig eten is er niet bij in de natuur.Lees verder

Mijn grootste vijand

Reageren

93.Woensdag 8 maart 7.57 uur
Egaal grijze onverzettelijke lucht, waar  de zwakke westenwind met geen mogelijkheid tegenop kan.
Een buizerd zit op het paaltje van het hek dat toegang geeft tot het rietland. Er dobberen weer lokeenden op de plas, onbeweeglijk lijken ze vanaf hier.  Witte vogels zitten op de oever, alsof ze getuige zijn van een zwemwedstrijd die nog niet begonnen is.
De vinkjes slaan hun slag onvermoeibaar de wereld in.Lees verder

Dagboek: blij om wat ik niet ben.

Reageren

  1. Maandag 6 maart 7.44 uur
    Na het verkiezingsdebat

Een egaal grijze lucht.
De horizon is versluierd, vage contouren van fabrieksschoorstenen en bobbelige bosjes doemen lusteloos op achter een waterdamperige mist.
Een knobbelzwaan vliegt met krachtige vleugelslag en met een langgestrekte hals met kronkelknik laag over het land naar het oosten, doelbewust, alsof hij ergens op uit is.
De vinkjes, koolmeesjes en merels tieren buiten alsof ze daarmee de grauwigheid verjagen kunnen.
Onverschillig druipen de windvaantjes naar beneden, de takken van de acacia bewegen geen greintje, op de grijze vlakke plas in de verte dobberen wat eenden, eveneens bewegingsloos.
In deze grijze ochtend vibreert de mismoedigheid terwijl de vogeltjes er dapper op los kwinkeleren om de lente op gang te jagenLees verder

Dagboek van een landschap: Escher is hier nooit ver weg

41. Zaterdag 17 dec. 8.47 uur

Vezelig grijs wolkendek. In de grauwe deklaag zijn wolkenvegen en schapenwolkjes te ontdekken. Ik was zojuist even buiten, geen zuchtje wind, het land houdt de adem in. Het heeft iets geheimzinnigst, dit weidse land, zo dicht bij de zee, waarop niets beweegt. Ja toch, nog geen vijftien meter van me vandaan stond een reetje in het wintertarweveld. Hij zag mij, ik keek naar hem, minutenlang keken we elkaar aan, hij  klein en grijsbruine vacht, fluwelen oren en donkere ronde ogen en zwarte neus, een wild dier met de kop van een knuffelbeest, en ik, in mijn dunne zwarte pyjama, met daarover mijn donkerrode wollen vest, en dikke sokken in ribsloffen. Voor het reetje misschien een heel merkwaardige verschijning. We bekeken elkaar zonder dat we bewogen. Ook wij waren als levenloos, versteend. Lees verder