Mijn grootste vijand

93.Woensdag 8 maart 7.57 uur
Egaal grijze onverzettelijke lucht, waar  de zwakke westenwind met geen mogelijkheid tegenop kan.
Een buizerd zit op het paaltje van het hek dat toegang geeft tot het rietland. Er dobberen weer lokeenden op de plas, onbeweeglijk lijken ze vanaf hier.  Witte vogels zitten op de oever, alsof ze getuige zijn van een zwemwedstrijd die nog niet begonnen is.
De vinkjes slaan hun slag onvermoeibaar de wereld in.
Een troepje kraaien buitelt wild door de lucht, niet voor niks rondom de buizerd op zijn paaltje, in de natuur zijn de kraaien de pestkoppen op het schoolplein, nooit alleen, altijd met een troepje proberen ze een eenling dwars te zitten. Vier van hen cirkelen met een ruime bocht door de lucht, om vaart te maken, draaien dan een voor een vlak boven en rakelings langs de roofvogel, die onbewegelijk, uiterlijk onaangedaan blijft zitten.
Een bergeend vliegt op uit het rietland, zijn zwart-witte vleugels trekken hem omhoog, leiden hem eerst in vlot tempo mee met op de wind, dan draait hij, en met duidelijk meer moeite en zwaardere slag vliegt hij tegen de bries in, daalt, valt schommelt, heen en weer terug in het riet.
De buizerd is van zijn paaltje afgevlogen en staat nu bruin als een klont op de donkere klei.
Een grauwe gans waggelt vanuit het rietland over de wei naar de oever van de mare, die nog altijd bedekt is door de vette laag bagger die eerder uit het water werd opgeschept en waaruit ik dagelijks reusachtige watermossels opdiep,  waarvan ik de opgedroogde blubber afspoel en die ik in mijn vensterbank leg, samen met de wonderbaarlijk mooi en grillig gevormde zoetwaterschelpjes en slakkenhuisjes die in de drab te vondeling liggen. Zo maak ik mijn eigen zoetwatermareverzameling.
Een grote troep meeuwen buitelt door de lucht, zwenkt, zwiert, draait en verdwijnt in hoog tempo uit zicht.
Nieuwe troepen komen langs, honderden vliegen naar het westen.
De buizerd is verdwenen, de gans staat nog altijd met gestrekte nek aan de mare, alsof hij de boel bewaakt.
Gisteren fijn gelopen naar het rietland en een slechte schrijfdag gehad. Geen steek opgeschoten. Opeens weer twijfel aan alles. Onzekerheid is mijn allergrootste vijand. Altijd geweest. 8.18 uur