De voortekenen zijn goed! Mijn debuut, dat slechts een week geleden het daglicht zag, wordt gister reeds in de Volkskrant genoemd in een artikel van Marjon Bolwijn over boekenhypes.
Hoewel de boekpresentatie een groot succes was, zou ik toch nog niet van een hype willen spreken. Mijn vriendenkring is inmiddels veranderd in een leger Verplicht-Gelukkig- spionnen, die me voortdurend de laatste stand van zaken doorgeven over de mate, waarin mijn geesteskind al dan niet de boekenwinkels veroverd. De meeste up-dates over de stand van zaken komen nu nog uit het dorp Amsterdam. Het Martyrium was absoluut de eerste boekhandel die het boek in een grote stapel naast de kassa had staan. Ook Hoogstins in de Kinkerstraat heeft groot uitgepakt, terwijl het boek bij Atheneum reeds het ‘boek van de nacht’ mocht zijn…
En gister was ik even een potentiële hype.
De omslag van ‘Verplicht gelukkig’ prijkte in de Volkskrant. Als zesde boek in een rijtje van succesverhalen, op schrift gestelde, persoonlijke familiegeschiedenissen. Daar stond mijn boorling, naast Het zwijgen van Maria Zachea, Sonny Boy, Het Pauperparadijs, en Vrouw in de Schaduw. Je zou er verlegen van worden. Achter iedere titel een duizelingwekkend aantal verkochte exemplaren. Verplicht gelukkig had als enige geen cijfer achter de titel, maar wel ervoor dat ene veelbelovende predikaat: NIEUW.
In het artikel over het hoe en waarom van boekenhypes, een stukje van Eva Cossee:
‘Hoe vaak wordt een romanschrijver niet gevraagd of hij zelf heeft meegemaakt wat hij schrijft? Lezers vinden dat belangrijk. We krijgen veel ongevraagde manuscripten binnen over familiegeschiedenissen. Zelden zeggen we ‘ja’. Het manuscript van Saskia Goldschmidt begon ik met scepsis te lezen: weer een familieverhaal met als decor de jodenvervolging in de Tweede Wereldoorlog. Maar die scepsis verdween al lezende snel. Haar boek is goed geschreven, spannend en boeiend omdat zij veel interessants te weten is gekomen over haar familie en de jodenvervolging. Verplicht gelukkig heeft iets universeels; de schrijfster maakt duidelijk wat voor impact het heeft als de ouders de emoties van hun kinderen wegredeneren door een vergelijking te maken met gruwelijkheden uit het verleden of het heden. Dat is van alle tijden en dus herkenbaar voor velen.’
Het schrijven van dit boek was een vier jaar durend feest. Zelden heb ik iets gedaan wat mij meer vreugde heeft geschonken. Dus geslaagd is het boek al. Maar als er nu heel veel mensen zijn die het gaan kopen en lezen, dan mag ik nog eens! Een eerste idee voor een volgend boek is al in me aan het rijpen.
Maar eerst moet Verplicht Gelukkig de grote wereld in. Niet alleen om geld te maken. Vooral om veel mensen te ontroeren en te raken. Dat is waar ik op hoop.