Op tour zijn vraagt om bijzondere pleisterplaatsen.
Dus na het optreden vrijdag in de Drvkkery in Middelburg; prachtige winkel, geweldige ontvangst, minimaal publiek want te mooi weer, te veel vakantie, en te onbekende auteur, togen Lief en ik naar Vlissingen, voor een aspergemenu op het terras van het Belgisch Loodswezen.
Met een bezoek aan deze sociëteit stap je terug in het verleden. De oude, bonkige, Belgische zeelieden zitten rondom de bar, die ze hun huiskamer noemen. Daar wachten ze, respectievelijk achter een pilsje als de dienst erop zit, of een colaatje, als die nog beginnen moet. Ze zien eruit alsof ze nauwelijks meer achter de geraniums vandaan te halen zijn, maar dat is een vergissing. Deze mannen trekken er bij nacht en ontij op uit. Ze laten zich op kleine slepertjes naar de enorme containerschepen midden op zee varen, en klimmen soms nog langs een touwladder omhoog, twintig, dertig meter, langs een immer deinende wand. Alsof je tijdens een aardbeving een flatgebouw beklimt, terwijl een tsunami aan je voeten knabbelt. Eenmaal boven voegen zij zich op de brug bij de kapitein met als doel het varend warenhuis door het steeds veranderende zeelandschap van vaargeulen en zandbanken te loodsen.
Ik heb hier ooit eens een avond met een loods zitten praten. Een beetje onwillig was hij, maar ook wel trots op het vak dat hij al bijna veertig jaar uitoefende. Zijn kinderen mochten geen loods van hem worden,hoewel hij goed verdiend had. Het is de pest voor een gezinsleven. Je bent er nooit, niet voor je vrouw en niet voor je kinderen. Je blijft altijd en eeuwig de man, die zelfs op zondag niet het vlees snijdt. De eeuwige afwezige, dat is het lot van de loods. Een rol waar je aan went. Want hoewel het hem steeds moeilijker afgaat, vooral de adembenemende circustoeren die hij nog altijd moet uithalen om aan boord te komen, schrikt het komende pensioen hem af. Wanneer je altijd een figurant in het leven van je vrouw en kinderen bent geweest, hoe moet je dan opeens een hoofdrol opeisen? Hoe slijt je de dagen in die riante villa, die je met het harde werken en de goede betaling hebt kunnen kopen?
Daarom werkt hij nog maar even door. Hoewel het hem steeds zwaarder valt. Het klimmen, maar vooral het feit dat er tegenwoordig zoveel kapiteins zijn, die alleen maar Russisch of Chinees of Taiwanees spreken. Waardoor er vele hachelijke situaties ontstaan, want de loods is verantwoordelijk, terwijl het eergevoel van menig kapitein groter is dan de vaargeul breed is.
Al pratend merk je dat zelfs hier de tijd is voortgeschreden en dat nooit iets blijft zoals het was. Op het plafond van de sociëteit is een prachtige luchtspiegeling geschilderd, het vertrek is lichter gemaakt door het openbreken van dichtgemetselde ramen. Alles verandert, zelfs het Belgisch Loodswezen in Vlissingen. Maar om je in nostalgie te wentelen, blijft de sociëteit een geweldige locatie. Het aspergemenu is matig wat het aantal asperges betreft, maar goed van smaak. En het Belgisch bier smaakt best. Terwijl de containerschepen voor je neus af en aanvaren. Ik hou van Vlissingen.
