Gastschrijver in Oldenburg. Ik zou nu, aan het eind daarvan, net als de jongen uit de reclame voor een uitzendbureau, de toegestroomde medewerkers kunnen toeroepen: het waren drie fantastische dagen! Enkele impressies:
Een stad die niet platgebombardeerd is geweest omdat de toenmalige burgemeester direct gecapituleerd heeft en dus zijn er mooie huizen met balkons en stucwerk, kleurrijk geschilderd en voortuinen waarin wilde klaprozen en lupinen bloeien. Geen zware lucht, de zee is niet al te ver, eb en vloed komen tot in het piepskleine haventje in de rivier. In het gras bij de universiteit zit een zwarte kraai, met een kaal kopje, waardoor hij oogt als een vale gier in miniformaat.
– Ralf Grüttemeier is niet alleen professor en hoofd van het instituut maar ook een uitmuntend gastheer, die bij alles roept dat de gast koning is.
Een groep studenten heeft de vertaling van De Hormoonfabriek kritisch onder de loep genomen en vindt dat de kernachtige en specifieke taal van de hoofdpersoon in de Duitse vertaling aan kracht heeft verloren.
– Een werkgroep hield zich een paar weken bezig met De Hormoonfabriek en boog zich over de motieven, de intertextualiteit en de literatuurkritiek. 
Nooit eerder zag ik een exemplaar van De Hormoonfabriek met zoveel onderstrepingen, aantekeningen, plakkertjes versiert.
– Een standbeeld van groothertog Peter Friederich Ludwig, die onder andere een ziekenhuis stichtte. Het stenen evenbeeld doet denken aan tijdgenoot Napoleon, omdat ook Ludwig in de zo kenmerkende Napoleontische pose staat, rechterhand in de jasopening geschoven. Het houten barakje naast het ziekenhuis, ooit een quarantaine lokaal, doet nu dienst als cultureel centrum; het Musik- und Literaturbüro, waarin door een enthousiaste directrice goedbezochte culturele activiteiten organiseerd worden. Daar trad ik op, las voor uit Die Glücksfabrik en had een mooi gesprek met moderator Ralf Grüttemeier. Het was een genoegen geïnterviewd te worden door iemand die je werk goed gelezen heeft en die zich er voor interesseert.
– De Beiserei is de enige locatie in de stad waar je na tien uur ‘s avonds nog lekker eten kan. Het was de laatste week dat er asperges waren.
– Een lezing in het Nederlands, over mijn literatuuropvatting, een zaal vol studenten en medewerkers rondom een grote conferentietafel. Ik vertelde daarin ook over een van de mooiste verhalen die ik ken, De geschiedenis van mijn duiventil, van Isaac Babel, prachtig vertaald door Froukje Slofstra. Babel noemde zichzelf een grootmeester in het zwijgen, toen hem de mond gesnoerd werd door de keiharde censuur van Stalin in de dagen van de grote terreur, maar hij is ook een grootmeester in vertellen en in het geven van woorden aan datgene wat voor velen onzegbaar is en daarmee vervulde hij de taak die een schrijver heeft.
– En dan nog de Spätburgunder; het is de lievelingswijn van professor Levine, een van de personages uit De Hormoonfabriek, en daarom werd deze door de gastheer uitgekozen bij het gezellige afscheidsdiner dat georganiseerd was met een deel van het team Niederlandistiek van de universiteit. Een geanimeerde avond met mensen die in die kleine Duitse stad dag in dag uit hun enthousiasme voor de Nederlandse taal en literatuur overbrengen aan hun studenten.
Echt, het waren drie fantastische dagen!