Het winstmodel en de roerdomp

Om het pretpark  Amsterdam  te ontvluchten, doe ik het liefst een rondje Waterland, zo vroeg mogelijk. En dus zat ik vanochtend om 7.15 uur op de fiets en was een half uur later op de dijk van Durgerdam. Waterland, het IJselmeer, de dijk, dat is waar ik eigenlijk thuis hoor.  Het is mijn landschap, ik hou van de drieledige wijdheid: de weilanden, het water en de lucht. En van de enorme hoeveelheid vogels die er leven. Het is het domein van de grutto’s, kieviten, zilverreigers, scholeksters, kiekendieven, lepelaars. Van ver af hoor je het oorverdovend gekrijs van de meeuwen op de strekdam, die in deze tijd hun kraamkamer is. Ik hou ervan om helemaal alleen op die dijk te fietsen en even te kunnen doen of dit alles is wat er is: het landschap, de vogels, de wind en ik.
Maar ook Waterland is ten prooi gevallen aan de neoliberale honger naar geld. Niet alleen onze mooie stad, het hele land moet kennelijk in een winstgevend pretpark veranderen. Aan de oevers van het IJselmeer, fourageergebied voor vele vogels, hebben de bulldozers het riet platgeslagen en vol bouwzand gespoten. En daarop verrijst nu: Marina Resort, Poort van Amsterdam, exclusieve recreatiewoningen met hoog rendement!‘  Typisch voor de tijdgeest. Je sloopt een heel ecosysteem, je verknalt kilometers oever, en je verbergt in je communicatie niet eens dat het enige wat er toe doet winst maken is. Welke ambtenaar heeft hiervoor toestemming verleend?
Griekenland naar de klote, mensen verzuipen in de Middellandse zee, Waterland wordt de nek omgedraaid, het komt allemaal voort uit hetzelfde ziekmakende beleid waarin het alleen nog maar om een winstmodel gaat.
Ik deed een sprintje, want woede geeft energie. Toen zag ik iets bruingrijs, links van de weg, tegen het riet. Het bewoog. Gelukkig had ik mijn kijker bij de hand. Een gedrongen gestalte als met hoog opgetrokken schouders, als een man in de regen. Bruingrijs, gevlekt. Ik kon hem zelfs even bekijken, hij liet niet merken dat hij mij gezien had, en schoof toen traag terug tussen het riet, dat achter hem sloot. Hij verdween volledig. Wat een geluk,  ik heb vandaag mijn eerste wilde roerdomp gespot. Dank aan de roerdomp en ik hoop, dat hij ondanks Marina resort en de neoliberale geldwolven kans ziet om daar tussen het riet te overleven.