Ik zit op het terras van het restaurant van een camping in de Extremadura. Half tien ‘s avonds; het terras loopt vol met hongerige Spanjaarden.
Zo ook de familie van de campingbaas. Mevrouw, begin dertig, in haar kielzog twee dochters en twee borden tortilla. De oudste, acht of negen jaar oud, gaat zitten en begint automatisch haar eierpannekoek naar binnen te werken terwijl ze in een prentenboek leest. De jongste, drie jaar oud, heeft kennelijk geen zin in het eten dat haar wordt voorgezet.Moeder heeft inmiddels haar mobieltje gepakt en is druk aan het smsen, kijkt soms even op om te ontdekken dat de kleine geen hap van haar eitje heeft genomen, spreekt haar vermanend toe terwijl haar aandacht op het scherm van haar mobieltje gericht blijft. Het kind begint te drenzen, waarop moeders de vork pakt en de tortilla de mond van het kleintje binnen schuift, zonder ook maar een ogenblik op te kijken van haar scherm. Dan komt vader, een hippe dertiger, sportschoolborstkast, lange haren in staart gebonden, met twee borden: een salade en een bord vol kip en friet. Even heb ik de hoop dat het nu gezellig gaat worden, tevergeefs. Vaders gaat zitten, schept salade op zijn kipbord, pakt zijn Ipad en eet al turend op zijn reader zijn maaltijd naar binnen. Er wordt niet gecommuniceerd. De oudste lijkt compleet afgericht. Zonder poging tot contact met ouders of zusje heeft ze zich teruggetrokken in de kleurrijke wereld van haar prentenboek. De jongste tracht zeurend de aandacht van de ouders te trekken. Een vermaning, een hard NO of een vork vol tortilla is het enige resultaat.
Hoe moeten kinderen zich op deze manier welkom weten? Er is niks mis met de sociale media. Maar wel met ouders die hun scherm belangrijker vinden dan een gezamenlijk moment met elkaar en hun kinderen. Met ouders die hun kinderen aandacht onthouden. Het kind van de rekening. Ooit krijgen de ouders die opgediend. Maar dan is het te laat. Dan resten de krokodillentranen.