Nummers

Nooit eerder was ik zo blij met een nummer.

We krijgen gedurende ons leven veel nummers toebedeeld. Sommigen blijven ons ons leven lang bij, ook al heb je er niets meer mee te maken. Zo vergeet ik nooit het telefoonnummer uit ons ouderlijk huis. Zeven, drie, een, acht, een, zeven. Sinds veertig jaar nooit meer gebruikt, maar voor altijd opgeslagen in een dierbaar plekje van mijn geest. Zodra ik aan dat nummer denk, zie ik de zwart bakelieten telefoon voor me, met de ronde draaischijf en de talloze knopjes waarmee je kon doorverbinden naar een ander vertrek. Mijn vader had een praktijk aan huis, vandaar.

Nummers kun je meestal niet uitkiezen, ze worden je toebedeeld. Je sofinummer, je inschrijfnummer van de sportschool, je nummer van de bond of je lidmaatschapsnummer van de krant, ik moet ze altijd weer opzoeken en ze maken weinig emotie bij me los.
Alleen bij het verkrijgen van een mobiel telefoonnummer ben ik wel eens bevangen door vreugde, omdat het zo’n fijn, goed te onthouden nummer was, met lekker veel herhalingen erin.

Nooit eerder werd ik zo gelukkig van een nummer als op het moment dat ik vorige week via de uitgever op de hoogte werd gesteld van mijn eigen ISB-nummer. Nou ja, niet mijn nummer, maar dat van mijn eerste boek. Het liefst trakteerde ik op beschuit met muisjes om de uitgifte van dit nummer te vieren. Dat is wat voorbarig. Op dit moment wordt het boek, of nee, het manuscript, want een kind is een foetus tot het het licht heeft gezien, nog een keer serieus door de uitgever herlezen, waarna ik waarschijnlijk nog een en ander herschrijven ga. Dan komt de eindredactie. Het is dus nog in de maak en in februari wordt de boorling verwacht.

Maar het nummer is toegekend. Wie ISBnummer 978 90 5936 308 3 googled, ziet mijn naam en de titel van het boek: VERPLICHT GELUKKIG, portret van een familie.