Schokland dingt niet mee naar de Prijs voor het Beste Groningse Boek

Dit wordt geen zuur stukje.
Er is immers genoeg te vieren.
Ik heb een geweldig leven.
Ik mag schrijven wat ik wil.
Ik heb een geweldige geliefde, fantastische kinderen, een huis en een huisje en ik ben gezond.
Dus dit wordt geen zuur stukje.
Alleen….
Het is ongelooflijk K… , dat mijn boek Schokland, in de PR De Eerste Grote Groningse Aardbevingsroman genoemd, en door veel recensenten positief besproken, door de uitgever niet werd ingestuurd om mee te dingen naar de Prijs voor Het Beste Groningse Boek. Een akelige fout. 
En dat het vervolgens de organisatie van de prijs wel was opgevallen dat het boek niet was ingestuurd. Maar dat men vond dat ze de uitgever niet opmerkzaam mochten maken dat het boek ontbrak. Want dat zou ‘inmenging’ zijn. Hoewel de organisatie en de jury niet dezelfde mensen zijn.
Dus Schokland dingt niet mee naar de prijs voor Het Beste Groningse Boek.
En daar heb ik ongelooflijk de pest over in.
Ik vertel mezelf steeds maar weer dat dit, op wereldschaal, van geen enkel belang is.
Dus: dit is geen zuur stukje.
Ik heb grondig gevloekt. Een kast kapot geslagen, maar dat moest ook, want we zijn bezig kleiner te gaan wonen, dus dat was heel functioneel.
En nu ga ik weer over tot de orde van de dag. Die is grijs en waterig. Maar dat is goed, want het land is te droog.