206 25 augustus 8.21 uur
Een heiige lucht, waarin witte vegen en wat kleine wolkenpropjes hangen.
Er wandelt een briesje door de takken van de acacia. Ze deinen zachtjes, de blaadjes wiebelen als giechelende schoolkinderen.
De zwaden hooi zijn gisteren door een vierkante luid brullende machine opgeslorpt, vacuümgeperst en door de kont naar buitengedrukt als een rechthoekig pakket, neergegooid op het veld. Een haas maakte zich, paniek in de wagenwijd opengesperde ogen, die, ik moet eerlijk blijven, altijd paniek uitstralen, uit de voeten. Met grote sprongen vloog hij over het veld, voor de herrie uit, en dat is maar goed ook, anders was hij nu een platgeperste haas geweest, in een hooipakket dat ergens deze winter in een stal door een shovel naar binnen wordt gereden en door de boer met een hooivork uit elkaar wordt geplukt, waarna het door de bek in de eerste van de zeven koeienmagen verdwijnt. Hoeveel doodgedrukte dieren worden er eigenlijk in die hooipakjes gevonden? Ik heb geen idee.
Daarna kwamen er twee brulapen het land op: een trekker met daarachter een platte kar en een gemotoriseerde steekkar waarmee de hooipakjes hoog op de kar werden gestapeld. De boer op de trekker reed naarmate de kar voller werd, de stapels hoger en het geheel wiebeliger, steeds langzamer door het hobbelige stoppelveld, de angst dat de boel er af zou storten was duidelijk aanwezig.
Nu is het stoppelveld kaal en stoppelig, de naam zegt het al, maar toch is het een ander stoppelveld dan ik gisteren beschreef, want de zwaden hooi, waarin de ganzen zo graag de nacht doorbrachten, zijn verdwenen, de rijen waarin de zwaden lagen verschillen van die delen veld waarop geen hooi lag. Goudgele rechte banen afgewisseld met blekere, alsof door de zon gebleekt of juist dieper gekleurd, want op welke banen lagen de zwaden nou toch maar weer?
Gisteren las ik dat het voor dieren, voor vogels vooral, veel beter is als een stoppelveld de winter door een stoppelveld blijft, daar valt tenminste nog iets te halen. Het was een pleidooi aan boeren het land niet om te ploegen en het dan de hele winter braak te laten liggen. Vorig najaar heeft de boer hier wintertarwe geplant, ik denk dat dat ook fijn is. Ik heb er tenminste heel wat reetjes en hazen en vogels in zien rondbanjeren.
Nu is het godvergeten stil op het land. Weinig vogels en dieren, waar zijn ze allemaal naar toe gegaan? Het is of het land is leeggelopen. Alsof ze eerst door de insecticiden en de kunstmest, daarna door het oogsten verdwenen zijn, alle vogels en viervoeters die hier van de winter en in het vroege voorjaar te zien waren. Geen idee waar ze naar toe zijn, want overal is het hetzelfde.
Ik moet verder schrijven. Het boek vordert, maar traag, het is een gesleep en getrek en een geworstel, soms ben ik even een hoofdstuk lekker op dreef, dan vliegt het eruit, maar een nieuw hoofdstuk, is iedere keer weer gedoe, met het verhaal, de personages, de plot (Tommy Wieringa zei ooit: ‘Plot is voor amateurs’. Dat ben ik niet met hem eens. En ik ben de enige niet. en nee, ik ben geen amateur, ik ben niet van de school ‘plot is voor amateurs noemt’ zoals Tommy Wieringa ooit beweerde) met het verloop va, met de twijfel in mijn kop. Nooit eerder werkte ik zo lang, zo aaneengesloten alleen aan een boek. Soms nemen de demonen het over, dan ben ik er van overtuigd dat het helemaal niets is, wat ik hier aan het doen ben. Na zo’n vruchteloze dag lees ik soms de hele boel weer over (meer dan 90.000 woorden), verbeter hier en daar wat, kort eens iets in, haal iets weg, en constateer dan iedere keer weer dat het wel iets is, dat het eigenlijk verdomd goed is, dat het misschien wel het beste is dat ik ooit schreef. Waarom toch steeds die twijfel?
Gister ook twee opstekers wat betreft mijn andere boeken: De Duitse uitgever gaat de foto van Krijn gebruiken voor de achterflap en de PR van Die Vintage Queen, zo gaat het heten, het komt mei volgend jaar uit.
En ik ontving een mail uit Saint Diego van een man die schreef dat hij heel veel las. ‘Good ones are rare. Yours was special.’ Daarna schreef hij dat hij nooit vertalingen las en nooit iets van vrouwen, wat een merkwaardig principe is, dat vrees ik, door veel mannen wordt gehanteerd. Hij begreep niet hoe mijn boek door zijn selectie was gekomen en dat hij complimenteerde me met mijn ‘powerful prose and the incredible inside in the male psyche.’ Zo, dit zit heren! 8.49 uur
Reageren