De nieuwe voorstelling van Theatergroep DOX is een freakshow! Ik beleefde een uur waaraan wat mij betreft geen einde had hoeven komen. Een uur waarin voortdurend tranen in mijn ogen stonden, het ene moment van diepe ontroering, dan weer van het lachen.
De acteurs en dansers presenteren met humor een aantal klassieke variéténummers; het doorgezaagde weesmeisje en de grote verdwijntruc, de vrouw met de hoepel, de poppenshow en de spreekstalmeester, ze worden allemaal vakkundig gepersifleerd. In soepele overgangen worden de variéténummers afgewisseld met hartverscheurende en dikwijls gedanste scènes. In ieder fragment verbeelden de spelers de scherpe kantjes van het bestaan als dwerg, albino, zwarte, Marokkaan, te gevulde of te magere vrouw, als homo of part-time travestiet. Zonder zichzelf of elkaar te sparen, maar ook met grote humor en vol subtiliteit. Nooit larmoyant, altijd waarachtig, met een oprechtheid waar ik koud van werd.
La vie c’est drôle gaat over het gevoel dat je er niet bij hoort, dat er over je geroddeld wordt, dat je anders bent, over het gevoel dat je geen bestaansrecht hebt of dat anderen je dat willen ontzeggen.
Marjan Barlage, regisseuse, en Sassan Saghar Yaghmai, choreograaf en Merel van Gaalen, die de mime onder haar hoede nam, zijn er met hun groep talentvolle mensen in geslaagd een theatraal verrukkelijke voorstelling neer te zetten, mooi vormgegeven, diepzinnig, geestig, ontroerend en betekenisvol.
La vie c’est drôle is diepgravend varieté dat een ding duidelijk maakt: in ieder mens schuilt een freak en in iedere freak een mens. De voorstelling daagt je uit op zoek te gaan naar de freak in jezelf, voor het geval je die nog niet gevonden had. Komt dat zien!