Vorige week was ik uitgenodigd bij een leesclub. Ik stelde me voor dat er een stuk of zes lezeressen zouden zijn, maar bij binnenkomst trof ik achttien vriendelijke en enthousiaste dames. Voor de gelegenheid had de organisatrice van de bijeenkomst een tweede leesclub uitgenodigd en waren ook een aantal vriendinnen aangeschoven. Ik speelde als smaakmakertje twee scènes uit mijn voorstelling, waarop enthousiast gereageerd werd: veel geknik en gelach. Het werd een mooie avond. Er ontstond een geanimeerd gesprek. Ik vond het een bijzondere ervaring om me in een kring van mensen te bevinden, die allemaal mijn boek op schoot hadden liggen en uit de vragen lieten blijken, dat ze het intensief gelezen hadden. Een ontmoeting met allemaal dames ‘die uit Mexico kwamen,’ net als de vrouw uit mijn vorige post. Voor de meeste van hen zat er veel herkenbaars in mijn verhaal. Toen ik hen vertelde dat ik niet lang daarvoor de uitdrukking: ‘Kom je ook uit Mexico’ geleerd had, barsten ze allen in lachen uit. Voor hen was deze uitdrukking gesneden koek.
Een van de dames kende de herkomst van deze uitdrukking. Het moet een verbastering geweest zijn van de uitspraak: ‘Macht sie keiner’. Oorspronkelijk gebezigd door Nederlandse joden die daarmee joden uit Duitsland beschreven. De behoefte zich te onderscheiden is niemand vreemd. Of het de geschiedenis is, die de oorspronkelijke tekst van de uitdrukking heeft doen veranderen, of de onduidelijke articulatie van menig murmelend oudje, daar ben ik nog niet achter. Er zullen wel een aantal generaties overheen zijn gegaan, voordat de verbastering een feit was.
Het was een leerzame avond, vol verhalen met een vleugje weemoed, soms ontroering en veel gelach.
En met veel heerlijkheden, want die ontbreken nooit bij hen uit Mexico!
