Romeinse Tragedies, moeder de vrouw en Frieda Pittoors

In het weekend van de ophef over het door de CPNB aangekondigde Boekenweekthema: Moeder de vrouw, een thema waar de spruitjeslucht van afdruipt, in dat weekend, waarin de CPNB ook aankondigde dat zowel de schrijver van het Boekenweekgeschenk, als de schrijver van het Boekenweekessay mannen zouden zijn, een keuze die gemotiveerd werd met het argument dat mannen ook moeders hebben, in dat weekend zag ik Romeinse Tragedies, een spectaculaire multimediavoorstelling over de oorsprong van de patriarchale samenleving. Een zes uur durend spektakel, met fenomenaal toneelspel van Chris Nieveldt als een even hysterische als vileine Cleopatra, Hans Kesting die de mooiste rouwspeech hield die ik ooit gehoord heb, Gijs Scholten van Aschat als een fenomenale Coriolanus. Ze schitteren allemaal, acteurs en actrices, die laatste gewoon gecast in rollen als van Cassius, (Marieke Heebink), Octavius Caesar (Maria Kraakman). Vrouwen die mannenrollen spelen, als vrouw, niet als man, perfect gedaan. Geen woord aan vuilgemaakt.
Een glansrol is weggelegd voor Frieda Pittoors. Iedere acteur en actrice moet afstand kunnen doen van het ego, op zijn minst voor de duur van de rol. Hoe meer een acteur of actrice in staat is de ijdelheid af te leggen, hoe groter het genot naar hem of haar te kunnen kijken. Frieda Pittoors kan dat als geen ander. In alle rollen die ik van haar zag, bij Proloog en De Appel, bij Zt. Hollandia en Toneelgroep Amsterdam, altijd stond ze met een enorme bezieling op het podium, is wat ze speelt waar en echt. Nu, in de rol van Volumnia, moeder van Coriolanus, projecteert ze de ambities die zij als vrouw in de patriarchale Romeinse samenleving niet kan realiseren, op haar zoon. Pittoors trekt daarbij het hele register aan emoties open, is vilein, dreigend, vleiend, boosaardig, grimmig. En nederig, als het niet anders kan.
Als we de komende Boekenweek vastzitten aan het vreselijke spruitjesluchtthema: Moeder, de vrouw, laat dan Frieda Pittoors, in de rol van Volumnia, onze leidsvrouw zijn. Dan is moeder de vrouw vooral woede, niets ontziende ambitie, voorwaardelijke liefde, allesverterende passie, honger naar roem. En onvermogen.
Overigens, die Romeinse Tragedies zijn nog maar twee of drie keer te zien. Er zijn nog plaatsen. Twijfel niet. Gaan!