De volgende morgen vroeg kwamen we ongewassen aan in het festivalhotel. Een statig gebouw dicht bij het centrum van het prachtige Glasgow. Het personeel was vriendelijk en behulpzaam, we gingen zitten in een ontbijtzaal met smaakvolle zitjes, gedempt licht en we stortten ons op de scrambled eggs, bacon en toast, yogurt en cakes met verschillende smaken en daarna concludeerden we: nu begint het goede leven. ’s Middags, gedoucht en opgetut en klaar om polshoogte te gaan nemen op de festivallokatie waar ik die avond zou optreden, liepen we in de gang tegen een typisch Amerikaanse no-nonsevrouw op: handig grijs haar, een donkere bril, een harde stem, fel gestifte lippen en een rolkoffertje naast zich. Ze worstelde met een sleutelkaartje. We hielpen haar en vertrokken naar de festivallocatie, de statige Mitchell Library. Daar bleek men in rep en roer, want de Agony Aunt van de Cosmopolitan, Irma Kurz, zou geïnterviewd worden in de grote zaal met glazen dak. Honderd vrouwen zaten klaar, de moderator stond op het toneel en  de microfoons waren getest. Alleen the grand old lady was in geen velden of wegen te bekennen. Na een blik op het affiche met foto  concludeerden we dat de Agony Aunt nog geen kwartier geleden in haar hotelkamer gearriveerd was.Lees verder