Door: Frénk van der Linden en Pieter Webeling
Een overwinning op het zwijgen: schrijver Saskia Goldschmidt sprak generatiegenoten over hun overgenomen oorlogstrauma
In haar jeugd liep Saskia Goldschmidt (70) niet op eieren, nee: ze liep door het mijnenveld van het onuitgesproken oorlogstrauma van haar ouders. Herkenbaar, vindt David Goudsmit, die door Goldschmidt geïnterviewd werd voor haar boek Na de oorlog. ‘Wij behoren tot een beschadigde generatie.’
Alleen het woord al. ‘Oorlogsslachtoffer’, zegt Saskia Goldschmidt vol afgrijzen. ‘Nee zeg, zo beschouw ik mezelf helemaal niet. Die oorlog heb ik niet eens meegemaakt. Larmoyant om zo over jezelf te praten. Slachtoffer zijn is een verschrikkelijk frame, waar je nooit meer uitkomt, je bent zielig. Dat dehumaniseert. Mijn vader had vermoedelijk meer last van overlevingsschuld dan dat hij zich slachtoffer voelde.’
‘De facto waren mijn ouders slachtoffer’, zegt David Goudsmit, ‘maar ook zij hebben dat niet zo ervaren. Er is wel schade. Saskia en ik behoren tot een beschadigde generatie.’
Ze knikt. ‘Beschadigd, dat ben ik zeker.’
David: ‘We hebben het nu specifiek over de Holocaust, maar eigenlijk geldt dit voor elk kind van ouders met trauma’s. We geven allebei gastlessen op scholen. Dan ontmoet je soms kinderen van vluchtelingen – vaak vaders die jarenlang zijn vervolgd of gemarteld. De geschiedenissen zijn niet vergelijkbaar, maar het doorgeven van onderliggend trauma wél. Dan gaat het over angst, schaamte, schuld, onmacht, woede. Daarin vinden we elkaar dan – door alle tijden en generaties heen.’
Lees het volledige interview op de website van de Volkskrant >>
Geen abonnement op deze krant?
Lees het interview met Saskia Goldschmidt over haar boek ‘Na de oorlog’ via deze link >>
