Vroedvrouwenbashen

Sara Sluimer gaat lekker los in haar blog naar aanleiding van het interview met Beatrijs Smulders in het VK-magazine van zaterdag 18/6/2016. Beatrijs Smulders, de Tom Cruise onder de verloskundigen is de kop. Het artikel is een mix van uit zijn verband gerukte citaten, emotionele oprispingen over alles wat Sluimer ’tussen de regels door leest’ en merkwaardige conclusies als, ik citeer: In Beatrijs’ wereld draait het niet om de zwangere, niet om de baby, maar om Beatrijs: de Tom Cruise onder de verloskundigen. Ze is in haar botte geloof even ver heen als hij. Even arrogant. Even wereldvreemd. Beatrijs knows best, zou ze denk ik het liefst op al die zwakke vagina’s van de moderne vrouwen tatoeëren. Dit alles is ongetwijfeld ‘ironisch’ bedoeld, maar ik vind het een staaltje rücksichtlos vroedvrouwenbashen. De vergelijking van Smulders met de homofobe, seksistische en sadistische klootzak Frank T. Mackey uit Magnolia, betekent een goeie kop boven het artikel, het bekt lekker, maar het is een gemakkelijke en vileine manier om Beatrijs Smulders verdacht te maken. En niet alleen dat: de blog van Sluimer lijdt aan de ziekte van deze tijd: debatvervuiling. Feitelijke argumentatie is niet nodig: verontwaardiging, belediging en verdachtmaking volstaat.

Om misverstanden te voorkomen: ik ken Beatrijs Smulders niet persoonlijk en als het om bevallen gaat weet ik waar ik het over heb. Ik ben drie keer zwanger geweest, de eerste zwangerschap mislukte en moest na vier maanden beëindigd worden in het ziekenhuis, de tweede begon als thuisbevalling en werd halverwege verplaatst naar het ziekenhuis en de derde keer beviel ik thuis. Wat tegen me werkt is mijn leeftijd: mijn zwangerschapservaringen dateren van dertig jaar geleden.

Sluimer begint haar betoog met een kort verslag over haar eigen bevalling: Een toffe oorlog die ik wist te winnen. En uit deze positieve ervaring trekt ze een  conclusie: En eventjes, toen ik de horrorverhalen hoorde van vrouwen die etmalen lang de meest gruwelijke pijn moesten doorstaan, geloofde ik ook dat ik er beter in was dan anderen. Een baby krijgen. Misschien meer vrouw. Wat meer ontspannen. Niet zo’n control freak…. Zo heb ik nou nog nooit tegen mijn mislukte en geslaagde bevallingen aangekeken. We mogen in een competitieve samenleving leven, het gaat mij te ver om pech en geluk te zien als persoonlijke verdienste of als falen.

Wat me stoort in Sluimers blog is hoe ze Smulders woorden in de mond legt die aan haar eigen brein ontsproten zijn. Iedere nuance die Smulders zelf in het artikel aanbrengt wordt verzwegen. En, nergens in Sluimers blog wordt een woord gewijd aan de belangrijkste reden van het interview, namelijk de dreigende wetsverandering waardoor het geld voor zwangerschap en bevallingen bij de ziekenhuizen terecht zal komen en vroedvrouwen afhankelijk worden van de goodwill van medische specialisten. Het verontrustende wetsontwerp bedreigt de zelfstandige vroedvrouwenpraktijk. Smulders strijdt haar hele arbeidzame leven al tegen medicalisering van de zwangerschapszorg en ja, ze is een belangrijk pleitbezorger voor de thuisbevalling. Dat mag Sluimer arrogant vinden, maar iemand die veertig jaar lang bevallingen heeft begeleid, heeft wellicht enig recht van spreken. Smulders heeft een karrenvracht aan ervaring en ze heeft altijd de unieke Nederlandse thuisbevalling verdedigd tegen de groeiende tendens van medicalisering van wat in principe een natuurlijk gebeuren is. Sluimer maakt aan dit alles geen woorden vuil maar oreert tegen wat ze de drakenkoningin noemt, die zou vinden dat de vrouwen van nu laffe trutjes met een slecht seksleven zijn. Ik lees dat nergens, maar misschien ben ik niet zo goed in het tussen de regels doorlezen, en richt ik me te veel op wat er gewoon geschreven staat. Smulders vertelt hoe ze zelf in de jaren zestig de omslag van seksuele repressie naar seksuele vrijheid meemaakte en daar veel plezier aan beleefde. Toch sloot ze haar ogen niet voor het feit dat die vrijheid niet voor alle vrouwen alleen maar vreugde betekende. Ook vertelt Smulders dat ze onderzoek deed voor een nog niet verschenen boek en concludeert: op het gebied van werk en gelijke rechten is er een absolute inhaalslag onder vrouwen, maar op het gebied van seksualiteit is er een ongelofelijke de-emancipatie gaande. Jonge vrouwen gedragen zich promiscue omdat ze denken dat dat hoort.

Dit gaat niet over laffe trutjes, dit gaat over ontwikkelingen onder invloed van reclame, muziek, film en politiek.  Over bewegingen in de samenleving, en over de constatering dat emancipatie ook hier in Nederland, niet volbracht is. (Toegegeven, dat laatste zegt Smulders nergens. Ik kan ook tussen de regels doorlezen..) Kennelijk is de vriendinnenkring van Sluimer volledig uitgeëmancipeerd. In dat geval snap ik de verontwaardiging niet en de emotionaliteit die over Smulders uitgestort wordt.

De door Sluimer gebezigde vorm van ‘debat’ lijkt steeds gewoner te worden:  je bent het niet eens met wat iemand beweert, je trekt hetgeen de persoon zegt uit zijn verband, je maakt het totaal belachelijk en je lardeert je verhaal met een serie emotionele oprispingen veroorzaakt door wat men ’tussen de regels door meent te lezen’. Wat mij betreft bevalt Sluimer de volgende keer uit principe, zoals ze op het eind van haar blog voorneemt, met een ruggenprik. Misschien bestaan er ook spuitjes tegen debatvervuiling. Die beveel ik haar gaarne aan. Moet ze wel even voor naar het ziekenhuis. Daar verdoven ze. Voel je niks van het prikje.