Mijn moeder was niet achteloos

Vandaag is het dertig jaar geleden dat mijn moeder, Heleen Viehoff, stierf. Ze was pas vierenzestig jaar en had nog zoveel voor ons willen betekenen. Ze was van groot belang voor haar kinderen en  kleinkinderen. En voor veel mensen die in ziekenhuizen lagen, en behoefte hadden aan een gesprek zonder dat er een god zou worden bijgehaald. Mijn moeder was alles behalve achteloos. ze hechtte waarde aan mensen, muziek, literatuur, en streefde naar een wereld waarin medemenselijkheid en aandacht belangrijker zouden worden dan commerciële belangen en macht.

Vanmorgen, in de vroege ochtend van haar dertigste sterfdag, stapte ik mijn Groningse huisje uit en trapte net niet op een pluizebolletje, waar een snaveltje aan bleek te zitten dat zich opensperde. Bij beter kijken zag ik twee blinde oogjes, donsveertjes en een kaal ruggetje. Nauwelijks uit het ei, en al uit een nestje getuimeld. Maar waar was dat nestje? Na grondig onderzoek op een wiebelige trap vond ik het, dankzij zacht gepiep, in de hoek van mijn huisje, onder het rieten dak. Een armzalig hoopje takken met daarin een geopend snaveltje. Ik zette het pluizebolletje terug bij het broertje of zusje en keek vanaf mijn tafel in het gras toe hoe meneer en mevrouw kwikstaart de rest van de dag af en aan vlogen met wormen in de bek, om met ijver en toewijding de twee pluizebolletjes in vogeltjes te doen veranderen. Ik vond dat mooi om naar te kijken, op de dertigste sterfdag van mijn moeder. Vogels zijn zelden achteloos. In tegenstelling tot politici, die achteloos theater-muziek- en dansgezelschappen laten omvallen, en bestuurders in Beiroet, die explosief materiaal vier jaar lang in de haven van een miljoenenstad laten liggen.
En ik bedacht hoe graag ik had gewild dat ze er nog was, mijn moeder. Ze had het vast leuk gevonden om te horen, hoe ik net niet op een pluizebolletje was gestapt en geprobeerd heb, een vogeltje, hoe klein dan ook, te redden.