Ik zit op het terras van het restaurant van een camping in de Extremadura. Half tien ’s avonds; het terras loopt vol met hongerige Spanjaarden.
Zo ook de familie van de campingbaas. Mevrouw, begin dertig, in haar kielzog twee dochters en twee borden tortilla. De oudste, acht of negen jaar oud, gaat zitten en begint automatisch haar eierpannekoek naar binnen te werken terwijl ze in een prentenboek leest. De jongste, drie jaar oud, heeft kennelijk geen zin in het eten dat haar wordt voorgezet.Lees verder
De kaneelwinkels
De kaneelwinkels is het titelverhaal van het boek dat Bruno Schulz in 1933 schreef en dat nog altijd wonderschoon is.
Zijn verzameld werk werd door Meulenhoff in 1995 uitgegeven.
Een prachtige uitgave, goud op snee en mooie typografie.
Een feest om het boek in handen te nemen en te lezen.
En daarna herlezen, keer op keer.Lees verder
Schrijven en stilte
Het moeilijkste aan het schrijven is het organiseren van stilte.
Het dagelijks leven is een stoorzender die ik kwijt moet zien te raken.
Wat ik te schrijven heb dient zich alleen aan als het stil is om me heen.
Zoals je op de voorplecht van een zeilschip op de Waddenzee kan zitten, in alle vroegte uitkijkend over een rimpelloze zee.
Opeens steekt een zeehond zijn kop boven het gladde water uit.
Zo worden mijn personages zichtbaar als ik mezelf los maak uit het sociale leven.Lees verder
Boek en opwinding!
Vaak wordt het krijgen van een kind en het schrijven van een boek met elkaar vergeleken.
Ik heb twee kinderen gebaard en deze week verscheen mijn tweede boek. Het grootste verschil tussen het een en het ander is dat een pasgeboren baby geen ogenblik uit het gezichtsveld van de moeder verdwijnt. Het hummeltje dat je al die tijd in je lichaam voelde, was nog met onzichtbare banden, die door vele hormonen werden verstevigd, aan jezelf verbonden en de eerste weken was de gedachte meer dan een paar passen van mijn kind verwijderd te zijn een onverdraaglijke gedachte. Terwijl dat verrekte boek, waar je al maanden iedere dag zo intensief mee in de weer was, dat niet in je lichaam groeide, maar dat wel je handelen bepaalde, iedere dag en soms ook tot diep in de nacht, dat heb je moeten afstaan, want het in de wereld brengen, is een taak voor anderen.Lees verder
De vreugde van het lezen
De afgelopen winter had ik het geluk om maanden lang te kunnen schrijven in het landhuis Kaapduinen, een prachtig afgelegen villa op Walcheren. Het huis is van goede en genereuze vrienden. Ik mocht daar een lange tijd in afzondering werken, dag na dag na dag, waardoor De hormoonfabriek, mijn eerste roman, die over een maand verschijnt, bijna in een grote flow geschreven kon worden, ononderbroken.Lees verder
Snelscheldvracht
Er moest in de Jordaan een touw en blok worden opgehaald.
Ik sta even geparkeerd in de smalle straat die eenrichtingsverkeer is, knipperllchten aan en de vracht wordt ingeladen.
Op het moment dat ik de auto start en weg wil rijden komt een bus van Snelvracht vanaf de verboden kant de straat ingereden, zet zijn knipperlichten aan en opent de deur van de laadruimte.
Ik rijd met de auto tot vlak voor de bus en stap uit.Lees verder
Op zoek naar de werkelijkheid in de fictie
Ik reis graag, maar ben liever geen toerist.
Toerist zijn betekent voor mij alsof je met een prachtig boek in de handen staat, er door heen mag bladeren, maar het niet mee kunt nemen om de tekst te lezen.
Een toerist is iemand die flarden van muziek hoort, klanken die verwaaien voordat je werkelijk hebt kunnen luisteren.
Daarom houd ik ervan te reizen met een opdracht.Lees verder
Go for it, ladies!
‘Go for it ladies!’ riep de man achter het loket van het metrostation, toen hij ons zag worstelen met het zojuist gekochte weekkaartje voor de subway en de scanner. Meer snelheid was noodzakelijk, zoals alles in deze geweldige stad gebeurt met een tempo, dat we, zojuist gearriveerd, ons nog even eigen moesten zien te maken.Lees verder
De tandarts en Edith Piaf….
De tandarts had een cd van Edith Piaf aanstaan. Terwijl ik weerloos in de tandartsstoel lag, maakte ik in gedachten een sprong in de tijd en was terug in Parijs, zeventiger jaren, alwaar ik een schraal artiestenbestaan naspeelde als student van de circusschool, inclusief ijzige koude op een tochtig zoldertje, levend op stokbrood en water, en af en toe een zondags uitstapje naar Chez Louisette, een mottige eet- en drinkgelegenheid, verstopt in de wrakkiges straatjes van de Marché au Puces.Lees verder
Bangalijsten en stumpertakken
Gelijk met de lenteknoppen aan de bomen verschenen berichten in de media over bangalijst; een door jongens bedachte rangorde van de grootste sletjes die via Facebook, Twitter en Hyves de wereld wordt ingesmeten.
Het gedachtegoed hierachter is zo oud als Adam en Eva. Het lijkt of we nooit afkomen van die traditionele en seksistische opvattingen over mannen en vrouwen.
Nog altijd zijn liederlijke jongens en mannen met een sliert veroveringen in hun kielzog stoer en te benijden en worden meisjes met een gevarieerd liefdesleven als slet beschouwd.
Verwerpelijk en treurig, dat sommige jongeren deze versteende denkbeelden nog steeds niet achter zich weten te laten.
Maar dat de bangalijsten van alle tijden zijn, ontdekte ik tijdens het onderzoek voor mijn nieuwe boek.Lees verder