‘Jij heb het helemaal gemaakt,’ hoor ik vaak als ik mensen tegenkom die ik lang niet gezien heb. Dat beaam ik uiteraard altijd.
Om iedereen te laten meegenieten van mijn glamourleven neem ik jullie mee op mijn tour door Schotland en het noorden van Engeland. Vijf dagen te gast op literaire festivals, in bibliotheken en in een boekenwinkel.Wie wil dat nu niet. Mijn dierbare vriendin Liesbeth was met me mee.
18 maart. Eerste stop is Lancaster, een pittoresk plaatsje met een kasteel dat hoog boven de rivier de Lune uittorent. Het hotel is een containerachtig ding met een louche receptionist, die ons alleen als ik tien pond betaal nu al wil toelaten, want we zijn te vroeg. ‘Dus de kamer is al klaar,’ concludeer ik. Hij beaamt dat, maar er moeten grenzen gesteld worden en dit is er een van. Omdat ik als glamourschrijfster toch op de centen moet letten, gaan we eerst maar Lancaster in, iets te eten zoeken.
Die avond ben ik te gast op het literatuurfestival LancasterLit. Het had me wel enigszins bevreemd dat ze me met mijn Hormone Factory in een panel plaatsen met alleen maar science-fiction- en fantasyschrijvers. Ik had daarover per mail nog een vraag gesteld aan de Engelse uitgeefster, die mijn vraag niet beantwoord had.
Is Het Boekenbal zonder alcohol te doen?
Wel of geen uitnodiging voor Het Boekenbal.
Het is de jaarlijks terugkerende martelgang voor iedere schrijver die niet regelmatig op de TV te vinden is. Een uitnodiging geeft het gevoel van erkenning, waar wij schrijvers zo smartelijk naar verlangen. Een uitnodiging betekent dat je er even ‘bij hoort’, in elk geval voor de buitenwacht.
Lezende scholieren
Ze bestaan.
Ik heb ze ontmoet. Een zaal met tweehonderd lezende scholieren uit Franstalig België en uit Zuid-Nederland. En een zaal met honderd lezende scholieren uit Duitsland.
Zo goed als allemaal hadden ze de twee boeken gelezen van de schrijvers voor wie ze met bussen uit verschillende dorpen en steden waren gekomen, naar de zalen waar Jonas Lüscher, auteur van Het voorjaar van de barbaren en ik, dankzij De Hormoonfabriek, waren uitgenodigd.Lees verder
The Meursault Investigation: De pijn van het ongezien zijn
Ooit las ik, zoals veel generatiegenoten, L’Etranger van Camus. Het is het verhaal van Meurseult, een pied-noir (een Algerijn van Franse afkomst) die zonder duidelijk motief een man doodschiet. De eerste zin van het boek is: ‘Vandaag is moeder gestorven’ en daarna volgt het verhaal van man, die zonder een motief de trekker heeft overgehaald en een anonieme Arabier op het strand gedood heeft. In het daarop volgende proces weigert hij zichzelf te verdedigen. Ook dat is tegen de conventies van de samenleving en dus wordt hij ter dood veroordeeld. Een non-conformist tot het bittere eind.
The Meursault investigation van Kamel Daoud is het antwoord op Camus’ verhaal, vanuit het perspectief van de broer van de gedode man. Het boek begint met de zin: ‘Mama’s still alive today.’En daarmee gaat het verhaal van start waarin de naamloze Arabier,(he didn’t name him, because if he had, my brother would have caused the murderer a problem with his conscience: You can’t easily kill a man when he has given a name) gestorven op een hete zomermiddag in 1942 om klokslag twee uur, door een achteloos afgevuurde kogel uit de loop van een revolver van een rebel zonder idealen, een naam en een geschiedenis toebedeeld krijgt. Het is een pijnlijk verslag van een persoonlijk familiedrama, vertelt door de ik-verteller Harun. Hij leeft in de schaduw van een gedode broer, overladen door de rouw van de moeder die het onmogelijk voor hem maakt een zelfstandig leven op te bouwen en om werkelijk lief te hebben.Lees verder
Writing big events (1) Its all about extremism
During the Open Book Festival in Cape Town I attended a meeting: Writing Big Events with Asne Seierstad, Mandla Langa, and Neel Mukherjee. Steve Connolly interviewed the three writers from very different countries and backgrounds. All three covered in their book a historical period or occasion. The common ground of the three totally different books is extremism. I think that today, while politicians and governments tend to answer the extremist deeds of terrorists with extreme violence, it is more important than ever to read and learn about the different faces of extremism. If we refuse to learn from history we are deemed to make the same mistakes over and over again, which is what we do. Today a description off and some thoughts on Asna Seierstad’s One of us.
Asna Seierstad is a Norwegian journalist, who was always covering stories from the Middle-east and didn’t think of her homeland as a place to write about. But in One of Us she did. Minutely she decomposes what happened before, during and after 22 July 2011 in Oslo, the day that Anders Behring Breivik killed 69 kids and 8 grown ups.Lees verder
Complimentendouche
Er rouleert op dit moment een filmpje op internet dat internationaal duizenden opgestoken duimen heeft binnengehaald. Er is op te zien hoe Chris Ulmer, een zesentwintigjarige leerkracht van de Keystone Academy in Jacksonville, Florida, de schooldag in zijn ‘special care class’ begint met het complimenteren van zijn kinderen en met het geven van high fives. Volgens zijn eigen zeggen behaalt hij daarmee verbluffende resultaten, het zelfvertrouwen van de kinderen groeit met reuzenstappen, de sfeer in de klas is sterk verbeterd en de kinderen hebben geleerd complimenten uit te delen.
Ik kan het waarderen dat Chris Ulmer een voor het onderwijs kennelijk nieuwe weg is ingeslagen en dat hij ontdekt heeft dat het belonen van positief gedrag beter werkt dan het bestraffen van het negatieve. Maar er zit me, bij al dat enthousiasme, wel iets dwars. Het ziet er naar uit dat de onderwijzer het verschil niet kent tussen een compliment geven en goeie feedback. En dat is verdomd jammer. Een compliment is fijn om te krijgen, zoals een massage fijn kan zijn of een tongstrelend stukje mousse de chocolade, maar meer dan dat is het ook niet. Lees verder
Ik wil wit worden
Als we niet oppassen verzuipen we nog eens in de tsunami van meningen en de daarmee gepaard gaande emoties, die huizenhoog oplopen, hoger dan de hoogste schoorsteen van ons land.
De bijbehorende verontwaardiging doet alle feestelijkheid verbleken, wat in dit verband ook een beladen term is.
Ik moet bij alle discussie soms aan Marilva denken.Lees verder
MERVYN SLOMAN DAUGHTERS
The Book Launch is a bookstore in the centre of Cape Town, founded by Mervyn Sloman, who did not listen to the discouraging advice of his former colleagues at the publishing house where he was working. He opened his Book Launch in 2007.Lees verder
De dochters van Mervyn Sloman
The Book Launch is een boekwinkel in het centrum van Kaapstad, opgericht door Mervyn Sloman, die de ontmoedigende raadgevingen van zijn oud-collega’s bij de uitgeverij waar hij werkte in de wind sloeg. Hij opende in 2007 zijn Book Launch.Lees verder
Zelfdoding, geen zelfmoord.
Laten we het zelfdoding noemen.
Zelfmoord proeft naar geweld en ja, dat is het ook.
Maar aan het woord moord kleeft ook de connotatie van veroordeling en daar moeten we verre van blijven.
Laten we alleen met omzichtigheid en compassie over zijn dood spreken, want eigenlijk past na zoiets slechts stilte. En als we er woorden aangeven, kies ze dan zorgvuldig.
Geen zelfmoord, maar zelfdoding. Uit respect.